بندر بوشهر از بنادر قدیمى و تاریخى ایران بشمار مى رود و داراى قدمت تاریخى و درخشان و سابقه پنج هزار ساله مى باشد . اسناد بدست آمده از منطقه ریشهر واقع در ۳ کیلو مترى بندر بوشهر نمایانگر این است که از هزاره سوم پیش از میلاد این بندر شهرى آباد بوده و از مراکز عمـده امپراطورى باستانى عیلامى بشمـار مى رفته است . سنگ نوشته هاى ایلامى بدست آمده مشخص مى کند که بوشهر در آن عصر دهکده اى به نام لیان بوده است . بنا به اظهار گیرشمن باستان شناس فرانسوى بوشهر در عصر سلوکیان احداث شده و در عهد اردشیر بابکان سر سلسله ساسانیان ، شهر رام اردشیر در دو فرسنگى بوشهر بنا شده بود که خرابى هاى تاریخى ریشهر از آثار آن مى باشد.
بندر بوشهر در زمان نادر شاه بعنوان مهمترین پایگاه دریایى و ساخت کشتى هاى جنگى مورد استفاده قرار مى گرفت. این بندر در عهد زندیان مرکز اصلی صادرات و واردات کالا و مهمترین منبع درآمد حکومت به شمار می رفت. اعتبار و رونق بازرگانى بندر بوشهر به عنوان تنها بندر معتبر در زمان قاجار بخصوص در زمان ناصرالدین شاه به اوج خود رسید و از این رو مهاجرت از مناطق مجاور فزونى گرفت و جمعیت شهر رو به ازدیاد گذاشت در این زمان بندر بوشهر به عنوان مرکز گمرکات جنوب انتخاب و اداره ای تحت عنوان شعبه گمرکات جنوب در آن تآسیس گردید و پس از آن به عنوان تنها بندر معتبر ایران به یکی از مراکز اصلی داد و ستد در منطقه خلیج فارس مبدل گشت . این روند ادامه یافت تا با تأسیس راه آهن ایران و پیدایش شرکت نفت ایران و انگلیس و رونق بندر خرمشهر تدریجاَ بندر بوشهر اعتبار سابق خود را از دست داد. در پی تعطیلی بنادر امام خمینی و خرمشهر در زمان جنگ تحمیلی تلاش و پایدارى این بندر و تخلیه و بارگیرى بیش از ظرفیت با وجود کمبود اسکله و امکانات و وجود پس کرانه هاى بزرگ با پتانسیل ها بالا و همسایگى با کشورهاى داراى بازار مصرف بالا سبب گردیده تا با نگرش نوین رونق گذشته خود را مجددا از سرگیرد و به یکی از پر رونق ترین و فعال ترین بندر تدارکاتی و پشتیبانی مبدل گردد.